Als wolven huilen

Details van dit toneelstuk

Een stuk waarin de grens tussen schijn en werkelijkheid herhaaldelijk wordt overschreden, wat zowel komische als dramatische momenten oplevert. In eerste instantie lijkt het te gaan over een toneelgroep die begint te repeteren aan een nieuwe productie. Later blijkt dat we te maken hebben met patiënten in een inrichting. Niet de zware gevallen, maar wel zeer labiele mensen, elk met een specifiek probleem of trauma. Ze hebben zich aangemeld voor de jaarlijkse toneelopvoering voor bewoners en familie. De regisseuse, zelf ook een patiënte, wil haar spelers even testen en geeft daarom een reeks spelopdrachten, variërend van liefde op het eerste gezicht tot het imiteren van een wolf. Dat had ze beter niet kunnen doen. Er wordt bij de spelers teveel overhoop gehaald; ze worden ook nu weer met hun angst en verdriet geconfronteerd. Het gaat behoorlijk mis, en daar kan zelfs de pillen slikkende psychiater niets aan verhelpen. De enige die het hoofd weet koel te houden, is de verpleger met de koffiekar.