Een bijzonder prettig vergezicht

Details van dit toneelstuk

Sylvia en Ingrid zijn moeder en dochter, maar niet van elkaar. Ingrid voelt zich schuldig aan haar moeders dood; ze kan zich alsmaar niet de fatale woorden herinneren die ze sprak vóór haar moeders hartaanval. Sylvia neemt de moederrol graag op zich en in wekelijkse sessies spelen de beide vrouwen scènes uit Ingrids leven, momenten uit haar relatie met haar moeder. Als Sylvia uit haar moederrol stapt op het moment dat Ingrid zegt dat ze niet van haar houdt, krijgt Ingrid argwaan. Het valt haar meer en meer op dat Sylvia niets over zichzelf loslaat. Als dan ook Otto, Sylvia's vriend die steeds in de weer is met afluisterapparatuur, aan Ingrid vertelt dat Sylvia al vaker vriendinnen van Ingrids leeftijd heeft gehad voor wie ze zichzelf volkomen wegcijferde, eist Ingrid dat Sylvia over haar eigen verleden vertelt. Dan wordt duidelijk dat de vrouwen heel goed wèl elkaars moeder en dochter hadden kunnen zijn, en door dit inzicht gesterkt besluiten ze hun verbondenheid voort te zetten maar vanaf nu zonder de ballast van het verleden. De ver doorgevoerde huis- tuin- en-keuken psychologie levert vermakelijke scènes op. Sylvia leeft zich zo grondig in dat ze allerhande spullen (een jurk, emmertjes, schepjes, een windscherm) koopt, om het maar zo realistisch mogelijk te laten zijn. Ook door de afluisterpraktijken van Otto - hij is oud-medewerker van de BVD - ontstaan hilarische situaties. Alles moet wijken voor de 'genezing' van Ingrid, en van Sylvia.