Tel jij je knopen maar

Details van dit toneelstuk

Aardig oud geval, het geheugen. Neem bijvoorbeeld dat van mij. Ik kan me nauwelijks herinneren, wat ik gisteren deed. Toch kan ik mij herinneren, in elk levendig detail, die nacht, dat ik mijn maagdelijkheid verloor, hoewel dat langer dan twee maanden geleden was. Het heeft iets te maken met leeftijd. Ik hoorden dat je elke dag een aantal hersencellen kwijtraakt (ik ben vergeten hoeveel precies). Dus ligt het voor de hand, dat je op termijn een belangrijk stuk informatie kwijtraakt, zoals waar heb ik mijn sleutels gelaten of wanneer was de slag bij Hastings. Stel je de toestand van die arme Robert Zeinfeld nu eens voor. Hij wordt aangetroffen in de straten van Leicester om vier uur 's nachts met geen benul hoe hij daar kwam. Totale amnesie. En alleen met een gekneusd hoofd en een achterdochtige politieman als gezelschap. Niet meteen een ervaring om snel te vergeten. Maar je moet het ook zien vanuit de visie van de politieman. Misschien is deze Zeinfeld wel niet wie hij lijkt? Misschien probeert hij wat te verbergen? Misschien heeft hij zijn geheugen helemaal niet verloren. Misschien is het wel een ingewikkelde manier om een en ander te verbergen. Het probleem is, hoe dieper de politieman in deze zaak duikt, hoe meer hij in verwarring raakt, totdat hij zich middenin een intrige bevindt met meer onverwachte wendingen als haarspeldbochten in de bergen. Natuurlijk, de waarheid komt uiteindelijk altijd aan het licht, toch? Om heel eerlijk te zijn. Ik ben er niet zeker van en ik heb het stuk geschreven. Maar misschien wist ik het wel, maar ben ik het vergeten.