De vrouwe van stavoren

Details van dit toneelstuk

Ooit was Stavoren, nu een stadje aan het Ijsselmeer, heel welvarend. De mensen leefden er van de handel en de visserij. In Stavoren bekleedde een eenzame weduwe een belangrijke plaats. Door haar rijkdom beheerste zij in feite de gang van zaken in de stad. Haar hooghartigheid ging zelfs zo ver, dat zij, nadat een van haar schepen was teruggekeerd van een lange reis, de hele lading in de haven overboord liet zetten. En die lading bestond uit honderden zakken met graan. Een van de inwoners van Stavoren pikte dit niet en riep: "Vrouwe dat kan toch niet! Graan is het meest waardevolle dat er op de wereld bestaat. Ooit zult u nog gaan bedelen om een stuk brood!" De vrouwe van Stavoren reageerde daarop met een hooghartig gebaar. Ze haalde een van haar gouden ringen van haar vingers en gooide die in zee. En daarbij riep ze: "Nog eerder zal de zee mij deze ring teruggeven, dan dat ik zal gaan bedelen voor een armzalig stuk brood". Weken later schonk de zee haar inderdaad de ring terug. En wat er toen gebeurde...?