Vlucht!

Details van dit toneelstuk

Zita is een meisje van dertien. Haar vader is een jaar geleden verdwenen. Velen denken dat hij dood is, maar dat gelooft Zita niet. Hij zendt haar immers brieven via postduiven van opa Leo. Hierin vertelt hij over zijn geheime missie. Hij heeft net een enorm nest wormen ontdekt die in een steeds sneller tempo de wereld uithollen. Zita leeft voor deze brieven. Maar dan worden de duiven één voor één vermoord. Wie heeft hier de hand in? Een jaloerse duivenmelker? Een vijand van haar vader? De wormen? Zita wil uitzoeken wie de dader is. Ze betrekt opa Leo in haar plan. Leo werkt schoorvoetend mee. Hij heeft immers al snel door wie de dader is. Zijn ‘zotte’ vrouw Daisy probeert hem al maanden op de meest groteske manieren ‘uit zijn kot te lokken’. Met het doden van zijn duiven neemt ze nu wraak voor zijn volhardend zwijgen, het voorliegen van Zita (hij schrijft immers de brieven), voor zijn vlucht in het duivenkot waar hem een dood door duivenmelkerlong wacht. Hoewel Leo steeds woedender wordt door het verlies van zijn duiven, durft hij de confrontatie met Daisy niet aangaan. Daisy betichten, betekent met Daisy praten. Op een nacht trekken Zita en Leo de wacht op voor het duivenkot. Na het eten van een ‘pudding’ valt Zita in slaap. Leo ziet hoe Daisy het duivenkot in brand wil steken. Hij sluit haar op in het kot en dempt elk geluid met een muur van matrassen. Wanneer Zita wakker wordt, beweert Leo een worm gevangen te hebben. Zita stuurt hij weg: het ondervragen van de worm is werk voor volwassenen. Zita ontdekt dat haar oma in het kot opgesloten zit. Samen schrijven ze een laatste duivenbrief. Het is het einde van het wormenverhaal. Een afscheid van Zita’s papa. Een nieuw begin voor allen. ‘Vlucht!’ is een voorstelling over verlies, over de moeilijkheid van liefhebben en loslaten, bij jong en oud. Maar tevens gaat het over groot worden en de vragen die dit oproept. Wie ben ik? Ben ik normaal? Wat is normaal?