Schuilen kan niet meer

Details van dit toneelstuk

In de sloppenwijken van Rio de Janeiro wroeten kinderen als ratten tussen het afval dat er elke week wordt gestort aan de rand van de stad. Ze vechten om de korsten brood die de rijken van hun welgevulde tafels vegen. Kinderen van acht jaar stelen uit honger en worden opgesloten als dieven. Velen onder hen snuiven lijm om deze miserie te vergeten. Ze leven in een roes en stappen in een visioen waarin alles onwezenlijk is, vrij van de pijn en de honger. Meisjes en jongens, kinderen nog, worden ingeschakeld om te gaan werken in de prostitutie en het drugsmilieu. Daarover gaat dit stuk, een aanklacht tegen de corruptie en het uitbuiten van de armen en vooral de kinderen. Het is een schreeuw voor rechtvaardigheid en een oproep naar de overheden om ze een kans te geven tot overleven. Gelukkig hebben de jonge mensen waarover het hier gaat nog hun muziek. Maar ook dat dreigt hen afgenomen te worden. En zullen gewetenloze ondernemers ook hun schamele bestaan vernietigen omwille van hun grootschalige projecten, zoals het bouwen van luxehotels?