Amara

Details van dit toneelstuk

AMARA

33099 Eenakter door Ank Engel,

4 dames, 4 heren

Bert en Francien Vogelaar -een echtpaar uit Amsterdam- hebben 16 jaar geleden een klein meisje geadopteerd uit Kenia. Zij heette Amara (betekenis; liefde voor altijd) maar haar adoptieouders hebben er Maria van gemaakt. Zij dachten dat het om een weeskind ging, maar als Amara, inmiddels een tiener- op zoek gaat naar haar achtergrond, ontdekt ze dat haar vader nog leeft. Hij heet John Kenyatta. Zijn vrouw stierf bij de geboorte van Amara. Het kind werd naar een weeshuis gebracht zonder zijn toestemming. Hij is al jaren op zoek naar zijn enige kind.

Op een dag nemen Bert en Francien een vluchteling op in hun huis. Nasir is een jonge man uit Afghanistan. Hij hoort tot de uitgeprocedeerde asielzoekers. Hij moet terug naar zijn land, maar zijn papieren zijn niet in orde en hij leeft al jaren op straat als Bert en Francien hem in huis nemen. Met de beste bedoelingen zorgen zij voor Maria en Nasir, maar zij zijn ook zeer bemoeizuchtig. Nasir was in het begin heel dankbaar, maar langzamerhand heeft hij echt genoeg van het geknuffel van zijn gastheer en gastvrouw. Maria begrijpt hem heel goed, want zij is een tiener, die ook niet graag heeft dat haar ouders haar zo in de gaten houden en zij is boos omdat zij niet willen dat zij op zoek gaat naar haar biologische vader, bang als ze zijn dat ze hun enige kind kwijtraken. Zo nu en dan bemoeit Cornelia Vogelaar, een zuster van Bert, zich met de zaak. Zij is van goede wil, maar ze loopt soms wat achter de feiten aan. Amara vindt zelf wel dat ze het moet waarderen en dat het lief bedoeld is, maar zij heeft niet altijd geduld om tante Cors ideeën aan te horen.

Als Nasir uiteindelijk besluit dat hij nog liever op straat slaapt dan bij de familie Vogelaar te blijven en zijn spullen pakt om te vertrekken, wil Maria met hem mee, maar dat kan hij niet toestaan. Ze geeft hem een afscheidsgedicht, dat zij voor hem heeft geschreven. Hij vraagt haar of zij het voor hem kan zingen en dat doet ze. Dan wordt het wel moeilijk haar achter te laten. Als zij de rugzak pakt, die zij al klaar heeft staan, gaat op dat moment de bel. Er staat een onbekende, donkere man voor de deur. Hij zegt met trillende stem: ‘Amara!’ Het is John Kenyatta, de biologische vader van Amara en de eerste die haar bij haar echte naam noemt. Amara stelt hem voor aan Nasir. Dan komt de adoptiemoeder van Amara thuis, die erg schrikt. Zij ziet de rugzak van haar dochter en gaat ervan uit dat zij van plan was met haar vader mee te gaan. Er ontstaat een hevige ruzie. Nasir ziet tijdens het gekrakeel kans weg te glippen met zijn rugzak. Amara wordt hierover heel boos, want zij vraagt zich af waar Nasir naartoe moet. Weer onder de brug? Ze wil hem achterna, maar botst tegen haar adoptievader op, die de oplossing van alle problemen wel weet. John krijgt de kamer van Nasir. Dan kan hij bij zijn dochter blijven. Moeder vindt het een heel goed idee en zij neemt al weer actie om John te vertroetelen tot grote schrik van Amara, die opeens ziet dat Nasir haar afscheidsgedicht op de tafel heeft laten liggen. John neemt het haar uit handen, leest het en vertelt Amara dat haar moeder een prachtige zangstem had. Wil ze laten horen hoe het klinkt? Dan kunnen ze het refrein allemaal samen zingen.