Elk krijgt zijn deel

Details van dit toneelstuk

De dorpskroeg "De ijzeren vuist", inclusief de eigenaar Johannes Wagter, zijn de, nogal van zichzelf overtuigende burgemeester Richard Scholten van Kleinstrobeek, al jaren een doorn in het oog. Scholten zou de kroeg het liefst laten slopen om dan op de vrijgekomen plek parkeerplaatsen voor het nieuwe Gemeentehuis te bouwen. Wagter weigert zijn kroeg echter te verkopen. Met oneerlijke praktijken en hulp van zijn vriend en wethouder, Floris Brandsma, zet de burgemeester de kroegbaas onder druk en dreigt hem zelfs met onteigening. Johannes Wagter vindt steun bij zijn dakloze stamgast Willie en zijn doortastende schoonmaakster Roos Meijer, die met haar grote mond de burgemeester telkens weer van repliek dient. Op de zolder van de dorpskroeg ontdekt Roos een kist met papieren waarop oude handschriften staan. Willie, die vroeger gymnasiumleraar is geweest, is er van overtuigd dat het handschrift toebehoort aan de grote Nederlandse dichter Joost van den Vondel. Willie ontdekt zelfs enkele gedichten over Kleinstrobeek. Burgemeester Scholten speelt met de gedachte zijn gemeente te benoemen tot Vondel-Gemeente, om zodoende niet alleen Kleinstrobeek, maar ook zijn eigen persoon onder de aandacht te brengen. De burgemeester heeft echter niet gerekend met zijn bazige fractievoorzitter Klara Spijkman, tevens voorzitter van Kunst en Cultuur, die de vondst van de papieren gebruikt om eindelijk en wel tot meerdere glorie van haarzelf, een congrescentrum te laten bouwen. Met veel tamtam wordt een persconferentie gegeven om de zeldzame papieren in de openbaarheid te brengen. De dorpskroeg wordt in een sneltreinvaart gerenoveerd en onder de naam "Vondel-Huis" bij Monumentenzorg ingeschreven. De dakloze Willie wordt, geschoren, gewassen en gestoken in nieuwe kleding, benoemd tot Vondelexpert en de schoonmaakster Roos is vanaf dat moment pr-manager. Ellie, de vriendin van Roos, directrice van het Landelijk Vondel Instituut, dringt er bij de burgemeester op aan dat Kleinstrobeek mee gaat dingen naar de Cultuurhoofdstad van Europa. Sonja Muis, de niet bijster intelligente secretaresse en minnares van de burgemeester, is van mening dat Joost van den Vondel een popzanger is. Tenslotte blijkt het handschrift een vervalsing te zijn. De burgemeester en zijn wethouders staan voor schut en hun dromen spatten als zeepbellen uit elkaar. In ieder geval is de dorpskroeg gerenoveerd en van de ondergang gered. Leve Joost van den Vondel.